حمله ی تئورسینِ اصولگرا به اصولِ شیعه

مجید معتمدی _ روزنامه نگار

به گزارش پایگاه خبری “اقتصاد سالم”، ۲ روز پیش فایل صوتی ای از فردی به نام “حسن عباسی” پخش شد که وی در آن می گوید:” ما یک مشکلی داریم که از دوره ی آقای خاتمی در سال ۷۶ شروع شد. از قبل از آن در مجلس پنجم. آمدیم مدل دموکراسی غربی در رقابتهای انتخاباتی را پذیرفتیم. اشتباه کردیم‌. الان این سخن مطرحه. امارات که انتخابات نداره؛ اعصابِ مردمش راحت تر نیست؟ قطر که انتخابات نداره. عمان که انتخابات نداره. ترکمنستان این بالای ایران انتخابات نداره. آرامتر نیست اعصابشان!؟”.

این اظهارات آن هم از سوی فردی که ادعایِ نظریه پردازی در جریانِ اصولگرایی را دارد، در حالی ست که اساسا مکتبِ شیعه و نظامِ علوی؛ بر پایه انتخابات و رایِ مردم، شکل گرفته است.

در زیر به بازخوانیِ مهمترین واقعه ی تاریخیِ شکل گیریِ مکتبِ شیعه، می پردازیم:

“رسول الله در آخرین حج عمر مبارک خود معروف به حجت الوداع، در راه بازگشت از مکه به مدینه در منطقه ای به نام غدیر خم، به اصحاب و همراهان دستور توقف داده و پیش روندگان کاروان را فرمان بازگشت داد و منتظر رسیدنِ باقی کاروان ماند، تا همه مردم جمع شده و امر مهمی را با عموم مردم در میان بگذارد که همان ابلاغ پیام الهی در جانشینی علی به جای رسول الله، بود.

در ابلاغ این پیام بود که حضرت رسول دست مولای متقیان را بالا برده و فرمودند “هر که من مولای اویم پس علی مولای اوست” و به دنبال آن جامعه اسلامی حاضر در صحنه که روایتها تعداد آنها را تا ۱۲۰ هزار نفر هم ذکر کرده اند، با امیرِ مومنان “بیعت” و او را به عنوان جانشین رسول الله؛ “انتخاب” کردند.

بنابراین طبقِ حادثه ی تاریخیِ “غدیر خم”، واضح و مبرهن است که ولایت و خلافتِ علی (ع) بر جامعه اسلامی، اگرچه به اذنِ خداوند بود اما با انتخابِ امت اسلامی و بیعت گیری از آنها توسط رسول الله، عملیاتی شد و اساسا “محمد” بود که دموکراسی را ۱۴۰۰ سال پیش اجرا و “علی” را در معرضِ رای، آزمون و انتخابِ تک تکِ آحاد جامعه و شهروندان در جامعه ی آن زمان، قرار داد.

البته هزاران درد و افسوس که چند ماه بعد با وخیم شدن حال پیامبر و نزدیکی به روزهای وفات، سرانِ مثلثِ “زر و زور و تزویر” در اسلام آن زمان از جمله “ابوبکر و عمر”، که جانشینی علی (ع) را در راستای منافع شخصی، باندی و گروهی خود نمی دیدند؛ بلافاصله پس از فوت رسول الله و در حالیکه علی و یارانش در حال انجام مراسم تدفین پیامبر بودند، در محلی به نام “سقیفه” جمع شده و با زیر پا گذاردن “امرِ الهی، ابلاغِ رسول الله و انتخاب و بیعتِ مردم”، از میان خود، ابوبکر را به عنوان خلیفه و جانشین پیامبر انتخاب کردند؛ در حالیکه تکلیفِ جانشینی رسول الله پیش از آن در غدیر خم تعیین شده و جامعه اسلامی با علی، بیعت کرده بودند.

عاملانِ “کودتای سقیفه” بلافاصله عوامل خود را به کار گرفته و شروع به بیعت گیریِ مجدد از مردم برای ابوبکر می کنند و البته در بعضی موارد که افراد راضی به شکستن عهد و انتخاب پیشین و “بیعتِ سیاه” با خلیفهِ غصبی و نامشروع نمی شوند، از زور و خشونت استفاده می کنند”.

اما علاوه بر شکل گیریِ مکتبِ شیعه در اسلام با انتخابات و تاییدِ مردم در غدیر خم؛ خلافت، ولایت و رهبری مولا امیرالمومنین بر جامعه نیز با انتخاب و رای مردم، اجرایی شد و علی (ع) ۲۵ سال پس از فوت پیامبر علی رغم حادثه ی غدیر و بیعت مردم با ایشان؛ به دلیلِ کودتای برخی از سرانِ منحرف، خانه نشین و مهجور بود و تا زمانی که توده ی مردم خودشان به ایشان مراجعه و بعد از ۲۵ سال تجربه و تحملِ انحراف، تبعیض و جبرِ خلفای ۳ گانه؛ از ایشان تمنایِ خلافت نکردند، بر این جایگاه ننشستند.

حال در مکتبِ “شیعه” که در شکل گیریِ آن و اجرایی شدنِ ۵ ساله ی دولتِ آن در زمانِ بنیانگذار مکتب (علی (ع))؛ نقشِ مردم، پذیرش و انتخابِ آنها اصل، و غیرقابل انکار است و همچنین شکل گیری جمهوری اسلامی ایران با هدفِ تحققِ نظام علوی نیز، با رای و انتخابِ مردم بوده است؛ فردی به نامِ حسن عباسی که مدعیِ اصولگرایی ست؛ آزادانه و بی مهابا بر علیهِ شیعه و میراثِ آن و دستاوردهایش عمل کرده و سخن می گوید!؟

در شرایطی که شیعه بعد از ۱۴۰۰ سال مظلومیت و مهجوریتِ تاریخی، دولت تشکیل داده و در تلاش برای تحققِ نظامِ علوی ست، سخن گفتن برعلیهِ میراثِ بنیانگذارِ این مکتب؛ جز آب ریختن به آسیابِ دشمنانِ پُر شمار “اولِ حرمِ شیعه (ایران)”؛ چه حکم و نتیجه ی دیگری می تواند داشته باشد!؟