علی پس از ۳۰ سال درد و رنج، به آرامش رسید / فقیران و بی کسان، بیچاره شدند

مجید معتمدی _ روزنامه نگار

به گزارش پایگاه خبری “اقتصاد سالم”، علی ع در دوران ۵ ساله ی کوتاهِ خلافت و حکومتش واردِ هیچ جنگی نشد؛ مگر به اجبار و اکراه و برای مبارزه با طبقه ی اشراف و ظالمان و منافقان و منحرفان و در راهِ گرفتن حقِّ یتیمان و فقرا و بیچارگان….

با ضربت نماز شب خوانی از تندروان مذهبی خوارج؛ بیچارگان و دردمندان و درماندگانِ زمین بدبخت شدند…

پس از قتلِ عثمان خلیفه ی سوم، وقتی که مردم همچون رَمه گانِ رَمیده از ظلم و ستمِ خلفای ۳ گانه؛ به دامانِ علی آویخته و خلافت و برقراری عدل را از او خواستار شدند؛ علی ع فرمود:” دنیا و حکومتش از آبِ بینیِ بُزی برای من پست تَر است”.

با این حال او برای برقراریِ “عدالت، برابری و آزادی”؛ زیرِ این بارِ سنگین رفت و رهبریِ جامعه ی اسلامی را پذیرفت و البته در همان روزِ بیعتِ مردم با وی و در میانِ انبوهِ جمعیت به دزدانِ بیت المال و سران و اشراف هشدار داد:” اموالِ مردم را از شما بازمی ستانم، حتی اگر آنرا کابینِ (مهریه ی) زنان تان کرده باشید”…

و از همان لحظه، مُبارزه ی شبانه روزیِ علی ع با دزدانِ بیت المال، اشراف و حاکمانِ ظالم، آغاز شد…

تاریخ روایت کرده که علی از روزِ اولِ خلافت و ولایت، دستِ اشراف و سرانِ خائنِ اسلام را از بیت المال کوتاه کرد، آنچه از از اموال بین خود تقسیم کرده بودند، بازپس گرفت و اموالِ خزانه را بینِ همه؛ به تساوی تقسیم کرد بدون توجه به نژاد، قبیله، سابقه و جایگاهِ افراد در سلسله مراتبِ قدرت و حکومت.

اصرارِ علی بر اجرای عدالت و قطع دستِ دزدانِ بیت المال؛ سران و اشراف و منافقانِ دیندارنَما و منحرفانِ مذهبی (خوارج) را به جنگ با او واداشت به گونه ای که امیر مومنان در مدت ۵ ساله ی خلافتش؛ به ۳ جنگِ تحمیلی کشانده شد:

۱_ جنگِ جمل / عایشه: در این جنگ عایشه (همسر پیامبر که برخی او را اُمُ المومنین خوانده اند!؛ درحالیکه حضرت خدیجه س همسرِ نخست پیامبر و مادرِ نورالانوار الهی حضرت فاطمه س، ام المومنین است نه زن شترسواری که به جنگ تنها حکومت عادل جهان پرداخت) سوار بر شتری، جلودارِ سپاهِ نفاق شد و به همراهِ سرانِ فاسد و خائن و منافقِ اسلام همچون طلحه و زبیر که جیره و مواجب شان از بیت المال قطع شده و بازپس گرفته شده بود، حکومتِ عدلِ علی که سران و اشرافِ فاسدِ اسلام را به حاشیه رانده بود، به چالش کشیدند.

۲_ جنگِ صفین / معاویه: علی به محض قبولِ خلافت و ولایتِ جامعه، نامه ی عزلِ معاویه از حکومت شام را نوشت و برای او ارسال کرد…
مشاوران به علی توصیه کردند، اندکی در عزل معاویه درنگ کن تا پایه های حکومتت قوی و قدرتت بیشتر شود، آنگاه معاویه را عزل کرده و با او جدال کن؛ اما علی ع فرمود:” از لحظه ای که من خلافت و رهبری جامعه را پذیرفتم، هر ظلمی که معاویه می کند من هم در آن شریکم”.
امیرمومنان برای آزادیِ مردم از بیداد و ستمِ معاویه مجبور به جنگ صفین شد.

۳_ جنگِ نهروان / خوارج: عدالت علی در حدی بود که مذهبی های تندرو که از دینِ نبوی، فقط پوسته اش رو درک کرده و از فهمِ ذاتِ آن عاجز بودند؛ علی را به انحراف از دین! متهم کرده و بر حکمت و عدالتِ علی (قرآنِ ناطق) شوریدند، تعدادی از سپاهیان و مردم را کشتند و جنگ نهروان را راه انداختند و در آخر یکی از آنها (ابن ملجم) علی را به شهادت رساند و به تنها حکومتِ عدلِ جهان در تاریخِ بشریت را، پایان داد…

۲۱ رمضان؛ روزِ مبارکی که علی ع “رها” شد…

در ۱۹ رمضان اِبن مُلجم (از اعضای خوارج و نمازِ شب خوانی گریخته از جنگ نهروان) در محراب نماز و وقتی علی در سجده بود، با ضربه ی شمشیر فرقِ سرش را شِکافت…

علی در همان حال جمله ای فرمود که اوجِ “درد، رنج و فرسودگیِ” او را از ۵ سال رهبریِ جامعه و تلاش برای برقراریِ عدالت و گرفتنِ حقِّ یتیمان و بیوه زنان و بیچارگان از اشراف و ستمگران نشان می دهد:

“فُزتُ و رَبِ الکَعبَه” / سوگند به خدای کعبه که رستگار (رها) شدم

آری…

علی ع آن زمان که فرقِ سرش می شِکافد و خونِ مبارکش فضای اطراف را مُتبرک و رنگین می کند؛ از مرگ، رهایی و رستگاریِ قریب الوقوع اش می گوید و “خوشحال و پای کوبان و شادمان” است…

“خلیفه، حاکم و رهبر” جامعه از شهادتِ قریب الوقوعش و برداشتهِ شدنِ بارِ سهمگینِ هدایتِ جامعه و مبارزه ی بی پایان با ظالمان (معاویه) و منافقان (عایشه، طلحه، زبیر) و منحرفان (خوارج)؛ شادمان است و همین نشان می دهد که ۲۱ رمضان، روزِ مبارک و فرخنده ای برای “علی” ع است؛ که از یک سو از این وظیفه و بارِ سنگین رها شده و از سوی دیگر پس از سالها جدایی و فراغ، به دیدارِ فاطمه س همسر بی وصف و بی مانند و مثالش می شتابد…

در این سویِ صحنه اما؛

۲۱ رمضان، تَلخ ترین و نَحس ترین روزِ تاریخ برای فرزندانِ “آدم و حوا” در طولِ تاریخ بشری است؛ روزی که بشریت از ازل تا ابد، علی ع و تنها حکومتِ “عدل، برابری و آزادی” در طولِ تاریخ را از دست داد…

بنابراین تبریک و شادباش ما در سالروز ۲۱ رمضان به محضرِِ آقا و مُراد و مولای مان علی ع و تسلیت و درد و رنج ما نثارِ تمامِ عدالت طلبان و آزادی خواهان و به ویژه بیچارگان و دردمندان و فقرا و ضعفا در طولِ تاریخ که “علی” را و حکومتش را، از دست دادند…

امروز بیچارگان و دردمندان و ضعفا و فقرا؛ صاحب عزا هستند و ثروتمندان و قدرتمندان و زورمندان و منافقان و منحرفان؛ از نبودنِ علی “نعره های مَستانه” می زنند…

علی در ۲۱ رمضان، پس از ۳۰ سال رنج و درد به آرامش رسید

۲۵ سال سکوت و خانه نشینی پس از فوت رسول خدا و دیدنِ فجایعی همچون انحرافِ دینِ مهر و عدلِ الهی توسط خلفای سه گانه و شکل گیریِ دوباره ی طبقه ی اشراف و سَران و شهادتِ نورالانوار الهی خانم فاطمه س توسطِ منحرفان و تحمل درد و رنجِ عدمِ اقدام و پاسخگویی، چه ها که با روح و جسم علی نکرد…

و ۵ سال خلافت و حکومتِ سرشار از فشارِ هر روزه و طاقت فرسای جنگ و مقابله با توطئه های ظالمان و منافقان و خوارج و رسیدگیِ شبانه به وضعیتِ نیازمندان و فقرا و دردمندان و تلاشِ ۲۴ ساعته برای برقراری عدالت و برابری و آزادی… علی را فرسود و در نبودِ فاطمه س؛ او جز شبانگاهان و چاه های کوفه، هم دردی و هم صحبتی نداشت تا آنکه ضربِ شمشیرِ ابن ملجم علی را رها و ابن ملجم را منفورترینِ تاریخ کرد…
و همچنین خائنان به مکتبِ علی را موردِ لعن و نفرتِ رسول الله و اهل بیت او قرار داد.

“علی” خوش وقت و خوش بخت شد و به سفری دلنشین و خودخواسته رفت و ما بیچارگان و درماندگانِ زمین؛ بی کس و کار شدیم و در برابر تمام زورگویان و ستمگران و غارتگران در طولِ تاریخِ بشر، تنها ماندیم تا فرزندش بیاید…