سال نابودیِ رانت خواران و دزدان بیت المال باشد  

مجید معتمدی _ روزنامه نگار

روزی که ۱۳۶۵ سال پیش مردم همچون رَمِه گانِ رَمیده از ستم و بی عدالتی و جهلِ خلفای سه گانه به علی پناه آورده، به دامانش آویختند و از او درخواست کردند ولایت و رهبریِ جامعه را بپذیرد و “عدالت” را بر آنها جاری کند؛ مولای مان به سرانِ فاسد هشدار داد:” مالِ مردم را از شما بازمی ستانم حتی اگر آنرا کابینِ (مهریه) زنان تان کرده باشید”… (پی نوشت ۱)

پروردگارا! ۱۴۰۱ را سالِ ظهورِ منجی قرار ده و فرزندِ علی و فاطمه را برای برچیدنِ بساطِ ظلم و ستم و ناعدالتی در این جهان بفرست که بشریت در تنگنای استبدادِ حاکمان و استعمارِ قدرتهای جهانی و ناعدالتی و تبعیض؛ سخت در تنگنا و عذاب است…

خائنانِ به حرمِ شیعه که با رانت خواری و غارتِ بیت المال و نفاق و تُندروی، به میراثِ علی و فاطمه و خونِ شهدا و جان فداهای این کُهن سرزمین در طولِ تاریخ پُرافتخارش از آرش و اسفندیار تا امیرکبیر و حسین فاطمی و قاسم سلیمانی؛ ضربه می زنند، لعنت کن و خوار و ذلیل شان بفرما…

پایگاه خبری “اقتصاد سالم” نو روزِ ۱۴۰۱” را به مردمِ نجیب، سرافراز و پُر قَدرِ ایران شادباش گفته و آرزو مند است صدسال بِه از این سال ها در انتظارشان باشد، انشالله.

پی نوشت:

“علی” در همان دوره ی کوتاهِ ۵ ساله ی حکومتش و از همان روزِ اول تا روزِ آخر حیاتش؛ بیت‌المال را از انحصارِ اشراف درآورد و به‌طور مساوی بین تمامِ مسلمانان تقسیم کرد…

در حکومت علی، مردم چه آن‌هایی که سابقه‌ای طولانی در اسلام داشتند و چه آن‌هایی که به‌تازگی مسلمان شده بودند، بدون توجه به تعصبات قومی و قبیله‌ای و نژادی، بهره‌ای یکسان از بیت‌المال داشتند.

“علی” به عهدِ خود وفا کرد و از لحظه ی قرارگیری در منصبِ ولایت و حکومت؛ در جهت برقراری “عدالت و برابری و آزادی” در جامعه حرکت کرد با این حال فشارِ سرانِ فاسدِ اسلام او را درگیرِ جنگ های “تحمیلی و نا خواسته” (جمل/عایشه _ صفین/معاویه _ نهروان/خوارج) کرد و درنهایت نیز فرود آمدنِ شمشیرِ نمازِ شب خوانی به نامِ “ابن ملجم” بر فرقِ سرش در ۱۹ رمضان سال ۴۰ هجری؛ او را از بارِ رهبریِ جامعه و دغدغه ی سنگینِ برقراریِ عدالت و برابری و آزادی، رها کرد همان طور که پس از فرود آمدن شمشیر بر سرش و فَوَرانِ خونِ مقدسش در فضا، به زیبایی فرمود:” فُزتُ و رَبِّ الکَعبَه/ سوگند به خدای کعبه که رستگار (رها) شدم”.

علی با ضربتِ ابن ملجم و شهادت، از آن مسئولیتِ سخت و بارِ سنگین “رها” شد اما بشریت و تاریخِ نیز تنها “پروژه ی مدنیت و انسانی سازیِ جامعه ی بشری” را از دست داد تا روزی که این بار مهدی فرزندِ علی و فاطمه، رجعت نموده و بازگردد و این بار به “نیروی الهی”، عدالت و برابری و آزادی را در سراسرِ زمین برقرار کند…

روزی که “علی” شهید شد؛ داغدار و صاحب عزای اصلی، یتیمان و بیوه زنان و بیچارگانی بودند که دیگر؛ حاکم و رهبر و فرمانده ای در جامعه حاکم نبودکه پس از رتق و فتق امورِ حکومت در روز، شبانگاهان نانِ شان را درب خانه تحویل شان دهد…

از آن زمان تا کنون تمام مستضعفان و مظلومان تاریخ دهه ها و سده هاست که چشم انتظار فرزندِ علی هستند…