۸ ویژگی کاندیدای مخالفِ فقر، چیست / حکومت علی ع ضدفقر و رفاه محور بود

مجید معتمدی _ روزنامه نگار

به گزارش پایگاه خبری “اقتصاد سالم”، تاریخ نگارانِ شیعه و سنی در روایت رویدادهای صدر اسلام؛ مشترکا بر رشادت، جوانمردی و شجاعت علی ع (فرزندِ خانم فاطمه بنت اسد س) تاکید کرده اند.

با این حال آن چه “امیرِ مومنانِ تاریخ” (پی نوشت ۱ و ۲) را از دیگر اطرافیان رسول الله و خلفای ۳ گانه، متمایز و سرآمد کرد؛ تلاش وی برای ساختن جامعه ای با مشخصات زیر بود:

الف: جامعه ای بدونِ تبعیض و طبقه، که در آن گروهی به دلیل داشتنِ ثروت و قدرت و خاندان و سابقه و…؛ بر بقیه مردم برتری و تسلط ندارند.

ب: جامعه ای بدون فقر و فقیر که در آن “منابعِ بیت المال”، به تساوی و عدالت بین تمامِ مردم تقسیم می شود.

ج: جامعه ای توسعه یافته که در آن تمام مردم براساس شایستگی و قابلیت های خود، از فرصت های رشد و پیشرفت و همچنین نعمات مادی و معنوی در زندگی، به تساوی برخوردارند.

امیرالمومنین علی ع برخلاف خلفای ۳ گانه پس از رسیدن به قدرت، تمامِ تلاش و توان خود را مصروفِ رسیدن به این اهداف کرد و در این راستا به جای افزودن بر قلمروی حکومتِ اسلامی در خارج؛ بر

الف: پاک سازی حکومت از هرگونه فرایندهای تبعیض ساز و ضدعادلانه

ب: مبارزه با طبقه ی سرانِ فاسد و منحرف شده

ج: برکناری فرمانداران و استاندارانِ فاسد و ظالم همچون معاویه

د: اصلاح سیستم توزیعِ ثروت و قدرت در جامعه

ذ: رسیدگیِ سیستمی (فرایندی / عمومی) و شخصی به ضعفا و فقرا و نیازمندان

تمرکز کرد و خروجیِ سیاست های یاد شده نیز؛ کاهشِ مستمرِ فقر و ایجاد “توسعه و رفاه” در قلمروِ “حکومت علوی” در دوران زمامداری امیرالمومنین آقا علی ع بود.

آنان که همچون “محمود احمدی نژاد” با عمل و اظهارات خود، به رژیم اشغالگر و جنایتکار صهیونیستی و دشمنان جغرافیای فرهنگی و تمدنیِ ایران زمین در محور “عربی_عبری_آمریکایی” فضا برای دمیدن بر آتشِ تحریم و ایران ستیزی می دهند؛ علاقه ای به گوهره تمدنیِ “ایران_شیعه” و التزامی به سیره ی سربازانِ جان فدای این مردم همچون شهید حاج “قاسم سلیمانی” ندارند

حال با یادآوری تاریخ و سیره و مکتب علوی…

نگارنده به عنوان مریدِ تنها حاکم “عادل و بی گَزَند تاریخ” و یک خبرنگار ضدفساد و وطن پرست؛ از مردم ایران درخواست می کند در مرحله دوم انتخابات ریاست جمهوری به کاندیدایی رای دهند که:

۱_ اولویت اول وی، توسعه و رفاهِ ایران و ایرانی باشد.

۲_ به این واقعیت آگاه باشد که بدون دستیابی به توسعه و رفاه در داخل؛ اهدافِ دفاعی و استراتژیک کشور در جغرافیای فرهنگی و تمدنیِ ایران بزرگ نیز (به تعبیری همان عمق راهبردی)، محقق نخواهد شد.

۳_ حتی وجود یک “فقیر” در خاکِ مقدس ایران را نیز زیاد دانسته و نه در شعار و وعده بلکه درعمل و با برنامه هایش؛ به دنبالِ ریشه کنی فقر در کشور باشد.

۴_ بداند که راهِ افزودن بر قدرتِ داخلی و خارجی ایران، “تعاملِ هوشمندانه” با تمامِ جهان است.

۵_ به این تعریف از “قدرت” در دنیای جدید در نظام بین الملل، آگاه و ملتزم باشد که؛ “قدرت، ارتباطاتِ هرچه بیشتر و  متراکم تر است”.

۱/۵_ و در همین راستا درجهت خروج ایران از “انزوا” یی که دشمنان (در محور عربی_عبری_آمریکایی)  می خواهند با تحریم و ایران هراسی، به ایران اسلامی تحمیل کنند؛ تلاش کند.

۶_ بنابراین یکی از اولویت ها و برنامه های اصلی وی، باید “رفع تحریم” و برقراری ارتباطاتِ متوازن با جهان در راستای تامین منافع ملی باشد.

۷_ بدیهی ست که در این راستا، محور “مقاومت” نقش پشتیبانِ دستگاه دیپلماسی برای مذاکره و تحریم شِکَنی را داشته و با قدرتِ برآمده از “میدان”، می توان و باید؛ منافع اقتصادیِ ملت بزرگ ایران را در صحنه های بین المللی تامین و با سرعت هرچه بیشتر درجهت توسعه و رفاه حرکت کرد.

۸_ ایرانیان، “لایق” بهترین ها در تمام شئونِ زندگی خود هستند و همان طور که رسول الله و آقا امیرالمومنین ع فرموده اند؛ “معیشت و اقتصاد” زیربنا و سکوی حرکت به سمتِ کمال و رشدِ مردم در تمام ابعاد زندگی ازجمله معنویات است.

۹_ امپراطوری و تمدن پارس با پیوندِ ۲ عنصر ایرانیت و تشیع (ملیت و مذهب) پس از ۱۴۰۰ سال تجاوزِ بیگانگان به گستره جغرافیایی ایران؛ در حال احیا و بازیابیِ “قدرت” خود است و در شرایط فعلی که دشمنانِ “جغرافیای تمدنیِ ایران” به دنبال ایجاد جنگ داخلی و تجزیه ی این کُهن سرزمین (تنها قدرت باقیمانده در منطقه ی خاورمیانه و غرب آسیا) هستند، هرگونه خطای استراتژیک در “انتخاب” احتمالا اثراتِ بدونِ بازگشت خواهد داشت.

“دیپلماسی و میدان” نه تنها دو گانه نیستند، بلکه مکمل و لازم و ملزومِ یکدیگرند /
۲ بالِ قدرت ایران زمین و بازمانده امپراطوری پارس، “دیپلماسی و میدان”  است که با استفاده همزمان از هر ۲ باید زندگی ای در شان و لیاقتِ مردم بزرگ و پرافتخار ایران؛ هم در ابعاد اقتصادی و معیشتی و هم معنوی و روحی، تامین کرد…
ایرانیان، لایقِ بهترین ها هستند.

پی نوشت:

۱_ برخی از مولوی های اهل سنت، چُنان از دایره “انصاف، عدل و اخلاق” خارج اند که حتی در قرن  ۲۱ اُم که روایت عدالتِ حکومت علی ع و ظلم و جنایاتِ معاویه؛ در اروپا و آمریکا توسط تاریخ پژوهانِ مسیحی نیز به نگارش درآمده است، در محافلِ خصوصی خود، خطبه به نامِ “معاویه” خوانده و وی را امیرالمومنین می خوانند!

نگارنده شخصا فیلمی در این باره از مولوی “عبدالحمید”، امام جمعه مسجد مکی زاهدان دیده ام که وی در مجلسی؛ سخنرانی اش را با نام و صفتِ “امیرالمومنین معاویه” آغاز می کند!

(نگارنده از اینکه مجبور است برای روشنگری و بیانِ هشدار، این جعلِ تاریخی که توسط مولوی عبدالحمید اتفاق افتاده است را، در این یادداشت نقل و بازنشر کند؛ از پیشگاهِ ایرانیان و تمامِ ظلم ستیزان و عدالت طلبان جهان، طلب بخشش و استغفار می کند)

به هر حال این وضعیت، به همه ایرانیان و میراث برانِ گوهره ی تمدنی “ایران_شیعه” هشدار می دهد که چه افراد تندرویی (خوارجِ زمان) در دو سویِ این فضا با چه تفکرات و اهدافی؛ در انتظارِ پیش آمدن “فرصت” ی هستند تا سرزمینی که با خونِ بهترین فرزندانِ این مردمِ در طول تاریخ حفظ شده است را دستخوشِ نیات و اهداف منحرفانه ی خود کنند…

۲_ برای کمک به تقریبِ ذهن و درک بهتر از مفهوم “امیرِ مومنانِ تاریخ” و ماهیتی به نام ایمان؛ بخشی از شعری که حدود ۶۰ سال پیش “فروغ فرخزاد” در مجموعه “تولدی دیگر” با عنوان آیه های زمینی، سروده است را در سطور زیر بازنشر می کنیم:

_ آنگاه خورشید سرد شد

_ و برکت از زمین ها رفت

_ و ماهیان به دریاها خشکیدند

_ و سبزه ها به صحراها خشکیدند

_…

_ خورشید مرده بود

_ و هیچ کس نمی دانست

_ که نامِ آن “کبوترِ” غمگین

_ که از “قلب” ها گریخته، “ایمان” است.

نگارنده در تبیینِ سروده های “دختر شعر ایران”، بیان می کند که منظور فروغ فرخزاد از سروده های بالا؛ جایگاه و تاثیرِ “ایمان” به معنایِ راستین آن به عنوان ۱ عنصر معنوی، در پیشرفت و توسعه و یا بالعکس، انحطاط و نابودی یک ملت است…