اولین بار در ۲۰ سال اخیر که در مدح ۱ شرکت می نویسم

یادداشت/ مجید معتمدی _ روزنامه نگار

به گزارش پایگاه خبری “اقتصاد سالم”، کسانی که من را می شناسند می دانند قلمم در حدود ۲۰ سال و اندی سابقه خبرنگاری و روزنامه نگاری، جز به نقد و افشای مفاسد و مشکلات سازمانها و شرکتهای دولتی و خصوصی، نچرخیده است.

با این حال چهارشنبه شب گذشته اتفاقی افتاد که از تهِ دل خواستم که برای اولین بار در مدح و ستایش یک شرکت بنویسم و آن وقتی بود که ساعت ۱۰ شب در سرمای پاییز به دنبال حواس پرتی های همیشگی، بنزین ماشینم تمام شد و در خیابان ماندم.

هوا سرد بود و من هم که سالهاست گرفتار بیماری سینوزیتم، اصلا در توانِ خود نمی دیدم که از ماشین پیاده شوم و دبّه به دست به پمپ بنزین بروم چون مطمئن بودم دچار عفونت سینوزیت می شوم.

ناچار به یکی از دوستانِ نزدیک زنگ زدم. شانس من کرج بود. به دیگری زنگ زدم. ماشین پیشش نبود که لطف کرده و چند لیتر بنزین بیاورد. مستاصل، درمانده و عصبی شده بودم و ماشین نیز کم کم سرد شده بود و پاهایم یخ. ساعت حدود ۲۲:۳۰ شده و دیروقت بود اما ناچارا به یکی دیگر از دوستان زنگ زدم. جواب داد و برای آمدن اعلام آمادگی کرد اما پیشنهاد داد که تا من بروم پمپ بنزین و در بطری بنزین بخرم بیایم، اگر از کمک امداد خودرو استفاده کنی، سریع تر کارت راه میفتد.

راست می گفت. چرا به ذهن خودم نرسید. با ۰۹۶۴۴۰ تلفن امداد خودرو ایران تماس گرفتم و درخواست بنزین کردم. پس از قطع تلفن اس ام اسی برای من ارسال شد که حاوی لینک مشاهده آنلاین موقعیت جغرافیایی امدادگر اعزامی و همچنین شماره تلفنی بود که با استفاده از آن می توانستی با تلفن همراهِ امدادگر اعزامی تماس بگیری و بدون اینکه شماره تماس تو برای امدادگر مشخص شود، با وی صحبت و زمان دقیق رسیدنش و غیره را سوال کنی؛ امکانی که بعید می دانم حتی اورژانس فوریت های پزشکی ۱۱۵ هم به آن تجهیز شده باشد.

دقیقا ۱۹ دقیقه بعد از تماس، امدادگر رسید و ۹ لیتر بنزین را در پمپ ماشین ریخت. وقتی هزینه را گفت متعجب شدم. کلن ۲۷ هزار تومان که هزینه همان ۹ لیتر بنزین در پمپ بنزین است. گفت به دلیل اینکه کارت طلایی ۱ ستاره این شرکت را دارم، هزینه ایاب و ذهابش هم رایگان است. کارت طلایی ۱ ستاره همان بیمه بدنه است که از شرکت امداد خودرو ایران خریداری کرده ام.

آن ۹ لیتر بنزین در سرمای ساعت ۱۱ شب چهارشنبه ۲۸ آبان واقعا برای من حکم فرشته نجات را داشت؛ از آن مهمتر برخورد و رفتار بسیار مودبانه امدادگر و حسِ امنیت و آرامشی بود که حضور خودروی امداد خودروی ایران در آن ساعت شب به من داد؛ اینکه این نیروها همه آموزش دیده و دارای صلاحیت اند و فیلترهای لازم را گذرانده اند.

البته در چند خدمتی هم که قبلا در سالهای اخیر از امداد خودروی ایران گرفته بودم رفتار بسیار مودبانه و متشخصانه امدادگران برایم بسیار قابل تحسین و دلگرم کننده بود، چرا که می دیدم رفتار متشخصانه با مشتری و ارباب رجوع به عنوان یکی از مولفه های توسعه یافتگی، حداقل در بخشی از صنعت و اقتصاد کشور دارد جا می افتد. همان زمانها چند بار قصد کرده بودم درباره این شرکت و امدادگرانش بنویسم اما پرهیز همیشگی ام از تعریف از عملکرد سازمان و شرکتی به عنوان یک روزنامه نگار و نماینده مردم، مانع شده بود تا اینکه این دفعه دیدم اگر این بار ننویسم و نگویم، در حق این امدادگرانِ متشخص و وظیفه شناس، جفا کرده ام.

به هر حال قسمت این بود که پس از ۲۰ سال نقّادی، زبان به مدح هم بگشایم و بدین وسیله از تک تک کارمندان و امدادگران شرکت امداد خودروی ایران که در تمام ساعات شبانه روز، شب، نیمه شب… حس آرامش و امنیت را به شهروندان اهدا می کنند، تشکر کنم. مخصوصا وقتی شب، دیروقت، در خیابان خلوتی، پرتی، با خانواده، در جاده ای مانده باشی.

واقعا ایجاد و مدیریت چنین سیستمِ دقیق و منظمی در سطح کشور، آن هم در کشوری که هنوز فرهنگ گارانتی و ارائه خدمات پس از فروش به لوازم خانگی اش هم جا نیفتاده است، صدآفرین و دست مریزاد دارد.