کینه ی پیروانِ “پیامبر معاصر” از صدراعظم شهید پایان ندارد / بهائیان “ساسی زیرشکمی” را وارد میدان کردند

مجید معتمدی _ روزنامه نگار

به گزارش پایگاه خبری “اقتصاد سالم”، ویدئوی منتشره از “ساسی زیرِ شکمی” چُنان هتاکانه و وقیحانه است که از بازنشر آن خودداری می کنیم اما اشاره به چند برهه از تاریخ معاصر در این رابطه حائز اهمیت است:

۱_ چند روز آینده سالروز (۲۸ شعبان ۱۲۶۶) به مجازات رسیدن پیامبر معاصر “حضرتِ باب” در عصر ناصرالدین شاهی به دستور مستقیم صدراعظم وقت میرزاتقی خان فراهانی (امیرکبیر) است.

در ویدئوی منتشره از سوی بهائیان، ساسی زیرشکمی با اسمِ “ساسی کبیر” در نقشِ امیرکبیر و شخص دیگری با اسمِ “آرش الدین شاه قاجار” در نقشِ ناصرالدین شاه قاجار نشان داده می شود

۱/۱_ اما ماجرا چه بود!؟

۲_ در سال ۱۲۶۰ ه.ق در دوران زمامداری محمد شاه قاجار جوانی حدودا ۲۵ ساله به نامِ “علی محمد شیرازی” در شهر شیراز ادعا کرد که او موعود منتظر و “امام زمان” است که قرن‌ها اهل ایمان ظهورش را آرزو می‌کردند…

وی از سوی پیروانش “باب” (علی محمد باب) نام گرفت.

۱/۲_ “باب” با ادعای اینکه امام زمان بوده و تازه ظهور کرده است، انحرافی بزرگ در مذهب و باور مهدویت ایجاد کرد و مدتی بعد نیز فراتر رفته و ادعایِ “پیامبر” ی کرد.

۲/۲_ اقداماتِ “محمدعلی باب” و سوءاستفاده ی وی از اعتقادات مذهبی مردم، تلاش وی برای ایجادِ “شبکه ی پیروان” و کسبِ قدرت به وسیله آنان را به دنبال داشت که البته با مقاومت بخش دیگری از مردم روبرو شده و “باب” با دمیدن بر شیپور تفرقه و با ترغیب طرفدارانش به خشونت؛ در مدتی کوتاه باعث بروزِ ۳ جنگ داخلی در ایران در میان مردم شد…

۳_ با بروز “جنگ داخلی و برادرکُشی” به دنبالِ “ظهورِ حضرت باب” و اقدامات وی و پیروانش، سرانجام میرزاتقی خان فراهانی (امیرکبیر) صدراعظم وطن پرست دوره ناصرالدین شاهی که از یک طرف به ارتباط تشکیلاتِ “باب” با سفارت انگلستان پی برده و از طرف دیگر شاهدِ جنایات و خشونتِ فرقه ی “بابیه” بود؛ دستور به مجازات رئیس این فرقه داد…

۴_  به این ترتیب در ۲۸ شعبان سال ۱۲۶۶ “باب” تیرباران شد اما تشکیلات ایجاد شده توسط وی با پشتیبانی سفارت انگلستان، نه تنها از بین نرفت بلکه فرقه “بهائیت” به عنوان ادامه ی “بابیه” توسط “میرزا حسینعلی نوری” معروف به بهاءالله پدید آمد… میرزا حسینعلی از پیروان علی‌ محمد باب بود که با استفاده از خلاء به وجود آمده پس از مرگ باب، فرقه ی بهائیت را پایه‌گذاری کرد.

۵_ پس از بهاءالله،‌ پسرش عباس افندی معروف به عبدالبهاء و سپس شوقی افندی، نوه دختری عبدالبهاء رهبریِ بهائیت را به عهده گرفتند. پس از شوقی، در جانشینی او اختلاف شد و بهائیان به گروه‌های مختلفی همچون بهائیان بیت‌العدلی و بهائیان ارتدوکسی‌ تقسیم شدند. امروزه رهبری بهائیان در دست بیت‌العدل اعظم است.
بهائیان، بهاءالله را پیامبر و بهائیت را دین جدیدی می‌دانند که دین اسلام را منسوخ کرده است.

۶_ اما اقدام “امیرکبیر” در برخورد با توطئه مذهبیِ مدیریت شده از سوی سفارت انگلستان و اعدام “محمدعلی باب”، وی را به دشمن شماره ۱ بهائیان؛ تبدیل کرد تا جایی که این فرقه با “تحریفِ” تاریخ معاصر ایران در متون مقدس خود امیرکبیر را به “شرارت، سَفّاکی و خونریزی” متهم کرده اند ( پی نوشت ۱) و از واقعه ی شهادتِ امیرکبیر که حدود ۲ سال پس از اعدامِ علی محمد باب و به دنبال توطئه درباریانِ فاسد و “سفارتِ روسیه و انگلستان” رُخ داد؛ به نیکی و شادی یاد کرده و ۲۰ دی ماه هر سال (سالروز شهادتِ امیرکبیر) را جشن می گیرند!

۷_ در چُنین شرایطی و با توجه به این سابقه ی تاریخی شاهدیم که دیشب (چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۴۰۲) در نزدیکی سالروز اعدام “امام زمان و پیامبرِ فرقه ی بهائیت حضرت باب!”؛ سرانِ این فرقه که اکثرا در سرزمین های اشغالی (اسرائیل) و انگلیس مستقر هستند، شِبه خواننده ی زیرشکمی را به میدان فرستاده اند تا به گمان خود به وسیله او چهره ی صدراعظم وطن پرستِ ایرانی را تخریب کنند!

“امیرکبیرِ بهائیان” در حرمسرایِ “ساسی زیرشکمی” در حال لَوَندی با زنانِ حرمسرا است!

۱/۷_ در این رابطه نگاهی به عملکرد و کارنامه این “شِبه خواننده” نشان می دهد که نامبرده در کانون خانواده و جمع پدر و مادر؛ جز “زیرِ شکم” چیز دِگَر ندیده و نیاموخته و در این بخش از نیازهای بشری، متوقف شده است…

۲/۷_ پیروِ همین سابقه و پیشینه، نامبرده در بخشی از ویدئوی منتشره، امیرکبیر را در “حرمسرای دربار” و در حالِ “لَوَندی با زنان حرامسرا” به تصویر کشیده است!

۳/۷_ این اقدامِ “ساسی زیرشکمی” در حالی ست که تاریخ شهادت می دهد در دوران قاجار و عصر ناصرالدین شاهی که “وجود حرامسرا و تعدد زوجاتِ دائم و موقت” موضوعی “بدیهی و رایج” در میان شاه و شاهزادگان و بزرگانِ حکومت بود؛ میرزاتقی خان فراهانی (امیرکبیر) صدراعظم وقت از انگشت شمار دولتمردانی بود که تنها ۲ بار ازدواج کرد (آن هم پس از جدایی از همسر اول) و از هوسرانی های رایج در آن زمان، بکل به دور بود و تمام “دغدغه و وقتِ” امیرکبیر پیرامون اصلاح امور کشور و گره گُشایی از کار و ترقی ملتِ ایران می گذشت…

۴/۷_ حال چُنین شخصیت و بزرگمردی را این شِبه خواننده زیرِ شکمی؛ در حرمسرا و در حال ناز و کرشمه با زنانِ حرمسرا به تصویر کشیده است!

در بیان کراهتِ پروژه ی مشترک “بهائیان _ ساسی زیرشکمی” همین بس که تصور کنید در فرانسه افرادی کاری مشابه را با ژنرال دوگل (رهبر استقلال فرانسه در مبارزه با آلمان نازی در جنگ جهانی دوم) بکنند… مردمِ فرانسه با این افراد چه خواهند کرد!؟

۸_ این اقدام “مضحک و کریهِ بهائیان” در هتاکی به یکی از بزرگترین قهرمانانِ تاریخ معاصر ایران درحالی ست که “رُنسانس و نوزاییِ آموزشی_فرهنگی_صنعتی ایران” در قرون معاصر به دست “امیرکبیر” آغاز شد و مستندات و شواهدِ خدمات امیرکبیر به این کُهن سرزمین چُنان است که حتی “بهائیان” به عنوان دشمنانِ “خونی_فرقه ایِ” وی؛ نمی توانند این خدمات را انکار کنند و در کُتُب و محافل خود تلاش کرده اند از وی چهره ی صدراعظمی “خشن و خونریز” را بسازند زیرا دستور اعدامِ “حضرت باب” را داده است!

۹_ طبق مستندات تاریخی “امیرکبیر” برای نخستین بار ایران را وارد عصرِ “اصلاحات” کرد به گونه ای که

_ ورود مدرسه و آموزشِ نوین به ایران

_ انتشار اولین روزنامه

_ راه اندازیِ سیستم آبله کوبی و واکسیناسیون برای اولین بار در ایران

_ مبارزه با خرافاتِ مذهبی و عرفی و سنتی

_ مبارزه با استعمار و استثمارِ انگلیس و روس

_ مقابله با دزدی و ظلم و ستمِ دربار و شاهزادگان و قطع دستِ آنها از بیت المال

بخشی از خدمات او به ایران و ایرانی بوده است.

میرزا تقی خان فراهانی “امیرکبیر”

۱۰_ با این حال سفارت انگلیس و روس و شاهزادگان و خائنان به وطن، اصلاحاتِ او را تاب نیاوردند و مدت کوتاهی پس از صدارت؛ امیرکبیر از سوی ناصرالدین شاه عزل و به کاشان تبعید شد و مدتی بعد نیز دستور قتلِ او صادر شد.

۱۱_ در بیستم دی ماه ۱۲۳۰ امیرکبیر در “حمامِ فین” در شهر کاشان توسطِ فرستادگانِ دربار، به شهادت رسید.

پی نوشت:
۱_ برای نمونه “عباس افندی” نوشته است:« میرزا تقی خان امیر نظام سمند همت را در میدان خودسری و استبداد بتاخت. این وزیر، شخصی بود بی تجربه و از ملاحظه عواقب امور آزاده. سفاک و بی باک و در خونریزی چابک و چالاک. حکمت حکومت را شدّت سیاست دانست و مَدار ترقی سلطنت را تشدید و تضییق و تهدید و تخویف جمهور می شمرد و چون اعلی حضرت شهریاری ناصرالدین شاه در سن عنفوان شباب بودند، وزیر به اوهامات غریبه افتاد و… بی مشورت وزرای دوراندیش، امر به تعرض بابیان کرد…».

شوقی (نوه و جانشین عباس افندی) در هتاکی به امیر، راه جدش را رفته و در کتاب «لوح قرن» وی را «اتابک سفّاک بی باک» و «امیر سفّاک» خوانده و می نویسد:« اتابک اعظم، تقی سفاک و بی باک که حکم اعدام سیدعالم را صادر نمود و جمعی از اصحاب را در مازندران و نیریز و زنجان و طهران شربت شهادت بنوشانید دو سال بعد… به سخط شهریار پرکین مبتلا گشت و در حمام فین به اسفل السافلین راجع شد. برادرش که در این عمل فظیع شریک و سهیم گشت در همان ایام به دارالبوار راجع شد».
او در کتاب قرن بدیع، امیر را «وزیر بی تدبیر» خوانده و پس از شرح اعدام باب به اهتمام او و برادرش (وزیر نظام) می گوید: امیر نظام سفاک و بی باک، محرک اصلی شهادت حضرت اعلی باب… دو سال پس از این واقعه هائله با برادرش که همدست و معاضد او بود به هلاکت رسید و جزای اعمال سیئه خویش را به رأی العین مشاهده نمود».

به همین شکل، مورخان مشهور بهائی همچون ابوالفضل گلپایگانی، اشراق خاوری و فیضی در آثارشان امیر را از طعن و دشنام بی نصیب نگذاشته اند:
اشراق خاوری، امیر را «وزیر نادان»، «وزیر شریر»، «تقی سفّاک» و «دشمن ستمکار و… خونخوار» می خواند و قتلش در حمام فین (به دست استبداد و استعمار) را انتقام الهی و «عذاب الیم» وی در حق او می شمارد:« امیر نظام رئیس الوزرا که سبب شهادت حضرت اعلی گشت و برادرش، وزیر نظام، که با او در این جریمه شرکت داشت پس از دو سال به جزای عمل خویش رسیدند و به عذاب الیم مبتلا گشتند. دیوار حمام فین کاشان از خون امیر نظام صدر اعظم رنگین گشت. هنوز هم آن خون باقی است و بر ظلم و ستمی که از دست امیر نظام به وقوع پیوسته شاهدی صادق و گواهی راستگو و ناطق است».

محمدعلی فیضی، امیر را با عنوان «امیر مغرور» فرو کوفته و ابوالفضل گلپایگانی با اطلاق عنوان «سفاح» (خونریز) و «به غایت مستبد» بر امیر می گوید: «اتابک اعظم در علاج کار بابیان فروماند و عاقبت در آن نزدیکی جان در سر کار تهور و استبداد نهاد، زیرا که پادشاه جوان از مقاصد خفیه او آگاه شد و از سوء سیاست او منزجر گشت و رجال دولت به جهت استبداد او در امور مملکت از نیک خواهی او دوری جستند و عاقبت او را به حکم پادشاه از مناصب دولتی معزول… و… در حمام فین او را به جهان دیگر فرستادند».