“علی” حاکمی که به فسادِ سرانِ اسلام آلوده نشد / فرزندِ فاطمه بنت اسد، تنها قدرتمندِ بی آزارِ تاریخ بود / میراثِ شیعی از داخل و خارجِ ایران در خطر ست

مجید معتمدی _ روزنامه نگار

به گزارش پایگاه خبری “اقتصاد سالم”، درباره ی خصوصیاتِ ذاتی و ویژگی های رفتاری علی ع و تاثیراتِ عمیقِ مکتب او بر ایرانیان می توان خلاصه وار به نکات زیر اشاره و البته هشدار داد که میراثِ او در خطر است:

۱_ تاریخ روایت کرده که محمد پیام آورِ خدا در آخرین روزها و ساعاتِ عمرش دَوات و قلمی خواست تا موضوعِ جانشینی علی ع را مکتوب کند؛ اما برخی از سَرانِ حاضر با این تعبیر که “پیامبر بیمار است و هذیان می گوید”، از این کار جلوگیری کردند…

۲_ بعد از فوت پیامبر نیز در حالیکه علی ع و معدود یارانش در حالِ غسل و کفن و دفن رسول الله بودند سرانِ اسلام در کودتایی سیاه علیهِ انتخاب و بیعتِ مردم در منطقه ی “غدیر خم” با علی ع؛ در محلی به نامِ “سقیفه” جمع شده و از میانِ یکدیگر ابوبکر را به جانشینی پیامبر انتخاب کردند…

۳_ درواکنش به کودتایِ سرانِ اسلام علیهِ انتخاب و بیعتِ مردم با علی ع در غدیر خم؛ وی که با اقداماتِ خصمانه و خشنِ آنها روبرو شد و “بیعت اجباریِ” مردم با خلیفه ی غصبی را دید؛ خانه نشینی اختیار کرد.

تاریخ گواهی می دهد که “ذوالفقارِ علی” جز برای مقابله با دزدانِ بیت المال و مبارزه با ظالمان و گرفتنِ حق فقیران و بیچارگان و گرسنگان؛ از غلاف خارج نشد.
علی تنها حاکمِ بی گَزَندِ تاریخ بود…

۴_ خانه نشینیِ علی ع معادل ۲۵ سال! طول کشید تا آنکه بعد از قتلِ خلیفه سوم، مردم که از بی عدالتی و فساد در تقسیم بیت المال و ستم و بی کفایتیِ ۳ خلیفه ی بعد از رسولِ خدا به رنج و فریاد آمده بودند؛ توده توده به نزدِ علی آمده و از او درخواست کردند که “خلافت را بپذیرد و عدالت را میانِ آنها جاری سازد”.

۵_ علی ع ابتدا از پذیرشِ خلافت امتناع کرده و فرمود که “حکومت از آبِ بینیِ بُزی برای من بی ارزش تر است” اما اصرارِ مردم که زیاد شد و تکلیف بر او جاری شد؛ پذیرفت اما همان جا در میانِ انبوهِ جمعیت به سرانِ فاسدِ اسلام هشدار داد:” اموالِ مردم و یتیمان و بیوه زنان را از شما بازمی ستانم، حتی اگر آنرا کابینِ (مهریه) زنان تان کرده باشید”.

۱/۵_ همین یک جمله تکلیفِ علی را با سرانِ فاسدِ اسلام و برخی از صحابه ی پیامبر و همچنین تکلیف سَرانِ فاسد را با علی ع مشخص کرد؛ همان طور که پیش از این نیز “تکلیفِ” آنها با علی ع مشخص بود و ۲۵ سالِ پیش با توجه به شناختی که از علی داشتند، در ماجرایِ “سقیفه” از به قدرت رسیدنِ علی بعد از فوتِ رسولِ خدا جلوگیری کرده بودند…

۶_ با انتخابِ مردم، ۵ سال مبارزه ی شبانه روزیِ علی با سرانِ فاسد و دزدانِ بیت المال آغاز شد؛ مبارزه ای که درنهایت به “شهادت و رهاییِ او” از فشارِ سهمگینِ مقابله با ظالمان و تلاش برای تامینِ حقوقِ توده ی مردم و بیچارگان و گرسنگان، ختم شد…

۱/۶_ تاریخ روایت کرده که علی ع در دوران ۵ ساله ی حکومتش وارد هیچ جنگی نشد مگر به اجبار و برای مقابله با ظالمان و پایمال کنندگانِ حقوق مردم که در راس آنها معاویه، حاکمِ شام قرار داشت که بیت المال مسلمین را تبدیل به گاو صندوق شخصی خود کرده و جور و ستم فراوان به مردم می کرد.

۷_ فرزندِ “فاطمه بنت اسد” چُنان با مردم مهربان و رئوف و نازک دِل بود که “توانِ” دیدنِ فقیر و گرسنه ای را بر روی زمین و در خاکِ تحتِ حکومتش نداشت و از دیدنِ “بیچارگان و درماندگان بر خود می لرزید”… تا جاییکه روزها به رتق و فتقِ امورِ خلافت می پرداخت و شبها شخصا غذا به درِ خانه ی بیچارگان و نیازمندانی که می شناخت، می بُرد.

۸_ علی در حکومت اش اهلِ “سیاست” به معنایِ رایج و کثیفش نبود…

۱/۸_ در یک نمونه “ویلفِرد فردیناند مادِلونگ” (اسلام‌شناس آلمانی / وی استاد رشته تاریخ اسلام دانشگاه آکسفورد و مهمترین اثرش، کتابِ جانشینی محمد است) در توصیف علی ع نوشته است:” خودداری او از مشارکت در بازی جدید فریبکاری سیاسی و فرصت‌ طلبی هوشمندانه که در زمان خلافت وی در دولت اسلامی ریشه دوانده بود؛ هرچند وی را از کامیابی در زندگی محروم ساخت، اما سبب شد در نظر ستایشگرانش به‌عنوان نمونه‌ای از تقوای اسلامِ نخستین و فاسدنشده و همچنین فتوت (جوانمردی) عربی پیش از اسلام جلوه‌گر شود”.

۲/۸_ روز اولی که علی ع به خلافت رسید در نامه ای حکمِ “عزل معاویه از حکومت شام” (که خلفای پیشین منصوبش کرده بودند) را نوشت و ارسال کرد…

یاران و مشاورانش براساسِ علمِ سیاست و حکومت داری به او گفتند در عزل معاویه اندکی صبر کن تا حکومتت “پا” گرفته و قوی شود آنگاه به جنگِ معاویه برو و عزل اش کن…

اما “علی” در جواب گفت:” از لحظه ای که من مسئولیتِ خلافت را برعهده گرفتم هر ظلم و ستمی که معاویه و سربازانش بکنند، من هم در آن شریکم”.

۳/۸_ فرزندِ “ابوطالب و فاطمه بنت اسد” به سطحی از درجاتِ اَعلایِ معنوی و انسانیت و جوانمردی رسیده بود که در جایگاه حاکمِ حکومتِ اسلامی، زمانی که شنید سربازانِ معاویه به زور خلخال (زیورآلات) از پایِ زنی یهودی درآورده اند؛ به یارانش فرمود “اگر از این ننگ و دَرد بمیریم رواست”.

۹_ تاریخ نویسان روایت کرده اند که فشارِ ناشی از تلاش برای برقراریِ عدالت و مقابله با توطئه های سَران منحرف و منافقِ مقیم در کوفه (مرکزِ حکومت) و مبارزه با ظلم و ستمِ سرانِ فاسد و ظالمی همچون معاویه آن هم در حالی که دیگر تنها همدم و همزبان و همنشین اَش “فاطمه س” را نداشت؛ چُنان با او کرد که فشار که از حدِ تحملِ “انسانی همچون او” می گذشت، به نخلستان های کوفه پناه می برد و سر در چاه های نخلستان می کرد تا آنجا دردِ دِل گفته و اندکی آرام بگیرد…

۱۰_ در آخر در سحرگاهِ ۱۹ رمضان سال ۴۰ قمری شمشیرِ زهرآلود تندرویی مذهبی (ابن ملجم از گروهک خوارج) به دادِ “علی” ع رسید و در محراب نماز فرقِ سرش را با ضربه ی شمشیر شکافت…

۱/۱۰_ “علی” چُنان از این ضربه و شکافتنِ سرش و فرارسیدنِ لحظه ی رفتن و شهادت “شادمان” شد که همان جا فرمود:

“فُزتُ و رَبِ الکَعبَه” / سوگند به خدای کعبه که رستگار (رها) شدم

۲/۱۰_ “او” مدتها بود که از ظلمِ سرانِ فاسد و منحرفِ اسلام و البته عدمِ یاریِ توده ی مردم برای بَرکَندنِ ریشه ی ظلم و ستم؛ در عذاب بود…

۳/۱۰_ علی ع درنهایت از لجاجت ها و کَژرفتاری ها و انحرافاتِ امت و سرانِ اسلام؛ که حقوقِ مردم و ضعفا و فقیران را پایمال و روح بزرگش را به درد می آورد، شکایت به محضرِ استاد و مُرادش رسول الله بُرد…

۴/۱۰_ مورخان روایت کرده اند که از علی ع در روزهای آخر عمرش روایت شده که فرمود:
بعد از ضربتِ ابن ملجم شدت ضعف و درد مرا رُبود و در خواب و بیداری و رویا رسولِ خدا را دیدم…

عرض کردم ای رسول خدا؛ چه کَژی ها و لجاجت ها و خصومت ها و انحرافات که از امتِ تو دیدم…

رسول الله فرمود:” نفرینِ شان کن”.

عرض کردم “خدایا! بدتر از منی را نصیب شان کن و همچو خودشان را به آنها برسان که طبیعت شان (ذات شان) دیگر امیدِ خوب شدن ندارد”.

۵/۱۰_ علی، تنها حاکم و امیرِ بی گَزَند و آزارِ تاریخ “رفت” اما مکتب و سیره او “ماندگار” شد…

توصیفِ “علی” و بیانِ خصوصیات ذاتی و ویژگی های رفتاری و اکتسابیِ علی ع از توانِ همچو منی و حتی بزرگان و مورخان و تاریخ نویسان بیرون است…
فرزندِ ابوطالب و فاطمه بنت اسد تجسمِ عدالت، شرافت و جوانمردی و آزادگی ای بود که بر روی کره زمین؛ “گُم” شده است و تنها در زمانِ علی ع بر روی این خاکِ فانی “نَمود” یافت…
علی تجلیِ خاکی و انسانیِ ذاتِ پاکِ پروردگار بر روی زمین بود.

۶/۱۰_ جامعه ی بدویِ عربستان اما “ظرفیت”ِ درک و پذیرشِ آن حد از “عدالت طلبی، شرافت و جوانمردی” ای را که در کالبدِ انسانی همچون “علی” تجلی یافته بود نداشت و از سوی دیگر نیز جامعه ی عربی در تسخیرِ حاکمان و سرانِ فاسدِ اسلام بود…

۷/۱۰_ لاجرم مکتبِ شیعه و میراثی که علی ع در راه و رسمِ عدالت طلبی و فتوت و جوانمردی بر جای گذشت؛ به ایران زمین “کوچ” کرد و به ایرانیان “رسید”… سرزمینی که در تاریخِ کُهن خود از “حماسه های شاهنامه و سروده های حکیم فردوسی بزرگ تا آموزه های سعدی”؛ سراسر بر رسمِ عدالت طلبی و جوانمردی و مبارزه با ظلم و حمایت از مظلوم تاکید کرده است…

۸/۱۰_ به این ترتیب “ایران زمین” (این سرزمینِ دلیران و جوانمردان)، وارث و حاملِ “مکتبِ شیعی و میراثِ علوی” در تاریخ شد و اکنون نیز این سرزمین با ۲ بالِ “ایرانیت و تشیع”؛ تنها کشوری در جهان است که از نهضت مشروطه به این سو هدفِ تاریخی و آرمانیِ اش عدالت طلبی و مبارزه با ظلم و استبداد و استعمار در جهان است.

۹/۱۰_ در چُنین سرزمینی با چِنین تاریخی، تحلیلِ اقداماتِ دشمنانِ منطقه ای و بین المللی “ایران زمین” و حوادث رُخ داده در حدود ۱۰۰ سال اخیر؛ (همچون کودتای انگلیسی_آمریکاییِ ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ تا ترورِ فرمانده قاسم سلیمانی توسطِ فاحشه ای آمریکایی) نشاندهنده ی برنامه ریزیِ دشمنانِ این آب و خاک برای تضعیفِ تدریجی و درنهایت وارد کردنِ ضربه ی نهایی برای از بین بردنِ “جغرافیایِ ایران_شیعه” از طریقِ ایجاد جنگ داخلی و تجزیه ی این کُهن سرزمین به حداقل ۵ کشورِ آسیب پذیر، کوچک و تحتِ سلطه در شمال غرب، غرب، جنوب غرب، مرکز وجنوب شرقِ کشور است.

۱۰/۱۰_ شواهد نشان می دهد که میراثِ و گوهره ی تمدنیِ “ایران_شیعه” در داخل کشور نیز از سوی برخی مدیرانِ دولتیِ فاسد و رانت خوار، تندروانِ مذهبی و خوارج زمان و همچنین منافقان و نفوذیانِ خارجی، در خطر است.

۱۱_ در چُنین شرایطی از مولا و مُقتدای مان آقا امیرالمومنین علی ع می خواهیم ایران زمین این تنها حرم و مامنِ شیعه و عدالت خواهانِ جهان را از مشکلاتِ مبتلابه نجات داده و از خطرات و توطئه های دشمنان در داخل و خارج از کشور مصون بدارد.